اهداف درمان AF: ايجاد يک ضربان قلب منظم- کنترل تعداد ضربان قلب- جلوگيری از تشکيل لخته- کاهش ميزان حملات قلبی درمان‌های AF:

دارويی: ضد آريتمی‌ها مثل: متوپرولول- سوتالول- آميودارون، اين دارو‌ها 30 تا 60 درصد بهبودی ايجاد می‌کنند اما با گذشت زمان تاثيرات آنها به علت عادت کردن بدن به آنها کاهش پيدا می‌کنند. مضرات: بسياری از اين‌ دارو‌ها خود باعث ايجاد آريتمی‌های ديگر می‌شوند. برای رسيدن به نتيجه مطلوب بايد چندين نوع دارو امتحان شود . دارو‌های کاهش دهنده تعداد ضربان قلب مثل: ايندرال دارو‌های پيشگيری کننده از ايجاد لخته و پلاکت‌ها مثل: کومادين و آسپرين

روش‌های درمانی:

(Procedure 1- کارديورژن: در صورت عدم درمان به دارو‌ها انجام می‌شود. پس از يک بيهوشی کوتاه مدت از جريان الکتريکی استفاده می‌شود. 2- ريشه‌کنی گره AV: با استفاده از امواج راديويی گره AV را تخريب می‌کنند. در نتيجه ايمپالس‌های رسيده از دهليز به بطن منتقل نمی‌شود و بيمار به پيس احتياج دارد. در اين روش ضربان قلب بيمار هم کاهش پيدا می‌کند. اين روش تنها می‌تواند علائم AF را کاهش دهد ولی بهبودی کامل ايجاد نمی‌کند. امروزه به دليل روش‌های جايگزين کمتر استفاده می‌شود. 3- دفيبريلاتورهای کاشتنی دهليزی: وقتی بيمار علائم AF را احساس می‌کند وسيله را روشن می‌کند. اين وسيله قابليت کارکرد اتوماتيک را نيز دارد. در زمان AF مقدار اندکی انرژی توسط دستگاه ايجاد شده که علائم AF را از بين می‌برد. 4- (Maze Procedure :(New technology Maze به معنای مارپيچ جهت نشان دادن مسير جريان الکتريکی قلب بکار می‌رود. کسانی که AF‌طولانی مدت دارند که به دارو پاشخ نمی‌دهند يا باعث بزرگی دهليز شده است کانديدا‌های خوبی برای اين عمل هستند. از حدود 10 سال گذشته انجام اين روش رو به فزونی است. پس از باز کردن قفسه سينه و وصل بيمار به CPB و پمپ قلب کار آغاز می‌شود. در روش‌های قبلی جراح از ايجاد بر‌ش‌هايی در بافت قلب استفاده می‌کرد. پس از ترميم قلب اسکار ايجاد شده در قلب مانع از هدايت جريان الکتريکی شده و در نتيجه ايمپالس‌ها بلاک می‌شوند. در روش‌های جديد از امواج راديو‌يی- ليزر يا امواج ماکروويو و در نهايت از سرما جهت ايجاد اين اسکارها استفاده می‌شود. محل‌های که بيشترين احتمال ايجاد ايمپالس‌های ناجا را دارند شامل: اطراف (گوشک) دهليز چپ Lt. Atrial Appendage - آنولوس دريچه ميترال- اطراف ريشه‌های سينوس‌های کرونری و در امتداد مسيری که وريد‌های ريوی را به آنولوس ميترال می‌کنند می‌باشد. محققان به اين نتيجه رسيده‌اند که انجام اين روش فقط در دهليز چپ به همان اندازه انجام روش در هر دو دهليز موثر است. بيمار پس از عمل 24 تا 48 ساعت به مانيتورينگ کامل احتياج دارد. برخی دارو‌های کنترل کننده فشار خون و ضربان به همراه آسپرين تجويز می‌شوند. بيمار برای 4 روز تا يک هفته بستری است. پس از ترخيص معاينات دوره‌ای لازم است. پزشکان ترجيح می‌دهند اين عمل را برای بيمارانی انجام دهند که به ساير اعمال قلب مثل دريجه يا کرونر نيز نياز دارند. مگر اينکه بيمار بطور مدام از اين آريتمی رنج ببرد و به دارو پاسخ ندهند. عوارض: حمله قلبی يا Stroke - نارسايی کليه- مرگ و ساير عوارض ناشی از عمل قلب باز عوارض در کسانی که تنها عمل Maze انجام داده‌اند 1% يا کمتر بوده نسبت به کسانی که ساير عمل‌ها روی آنها بهمراه اين عمل صورت گرفته است. ميزان موفقيت عمل Maze: در AF تنها 85 تا 95% به عنوان پيشگيری از حملات AF بعد از عمل99% بطور کل در جهان 90% (مقاله از حيده راجع )

در روش ابليشن راديو فرکانسی از تکنيک های تخريب خطی (Linear lesion) در سطوح مختلف دهليز چپ (ديواره

خلفی ، سقف و ايسموس ميترال) در جهت اصلاح آناتوميک و عملکرد الکتريکی AF و پيشگيری از پيشرفت تاکی کاردی های دهليزی جديد بعد از ابليشن راديوفرکانسی می باشد. ابليشن وريد پولمونر  در سه ناحيه از وريدهای پولمونر و با استفاده از کاتتر ابليشن LASSO و ايزوله کردن وريد پولمونر و  تخريب مناطق مسئول ايجاد AF می باشد.