کاتتر سوان -گنز در حقيقت همان کاتتر شريان ريوی است که برای اندازه گيری فشار انتهای شريان ريوی (فشار کاپيلر يافشار وج که به فارسی فشار گو ه  گفته می شود )طراحی شده و استفاده می شود. آقای سوان و آقای گنز 2 نفر مخترع اين کاتتر بودند که به افتخار آنان نامشان بر اين کاتتر گذاشته شد. هدف از مانيتورينگ هموديناميک داشتن اطلاعات لحظه به لحظه فشار خون برای اطمينان از تعادل مايعات در گردش است. و اين نعادل موجب فشار پرفيوژن کافی برای خونرسانی به  اعضای حياتی است   فشار خون وابسته به تعداد ضربان قلب ،فدرت پمپ قلب و ميزان حجم در گردش است. تغيير جدی در هر کدام می تواند بيمار را به طرف شوک ببرد.اگر بخواهيم از کم يا زياد بودن مايعات در گردش اطلاعاتی داشته باشيم می توانيم از کاتتر CVP  سود ببريم. اما تا وقتي  حفره بطن چپ و راست مانند لوله هنله به هم ارتباط دارند يعتی مانعی مانند تنگی دريچه ميترال و پولمونر  و يا نارسائی بطن چپ وجود نداشته باشد فشار پر شدن بطن راست انعکاسی از فشار پر شدن بطن چپ است .به عبارتی اگر CVP  نرمال يا بالا باشد می توانيم بگوئيم که مايعات کافی و يا زياد است و برعکس آن هم صادق است. در غير اينصورت با  بالا بودن CVP نمی توان به کافی بودن يا بالا بودن حجم مايع در گردش اطمينان کرد چرا که مثلا در تنگی درچه ميترال و يا نارسائی بطن چپ عليرغم مايعات کم ،  CVP بالا است چرا که طرف چپ قلب نمی تواند خون دريافتی از طرف راست قلب را بپذيرد و ناچارا اين مايع پس زده می شود و موجب بالا رفتن فشار طرف راست قلب يعتی بالا رفتن CVP می شوددر حاليکه ممکن است حجم کلی مايعات کم باشد . در عين حال ما به دهليز چپ دسترسی نداريم تا ببينيم که فشار پر شدن طرف چپ نرمال است يا بالا است و يا پائين است  در اين شرايط است که کاتتر شريان ريوی به کمک ما می آيد چون می دانيم که فشار انتهای شريان روی (فشار وج) برابر فشار دهليز چپ است پس با اين کاتتر می توانيم از مسير راست قلب به فشار طرف چپ قلب دسترسی پيدا کنيم.چون نوک کاتتر  بايد به انتهای شريان ريوی (کاپيلر)برسد، بالونی در يک سانتی نوک آن تعبيه شده تا با شناور شدن درجريان خون به محل مورد نظر هدايت شود.البته ابن بالون فقط در زمان هدايت و لحطه کوتاه اندازه گيری، پر ياقی می ماند و بايد بلا فاصله خالی شود  تا موجب فطع جريان خون  و سقوط فشار نگردد. اين بالن باسرنگ يک سی سی مخصوصی که همراه دارد پر می شود. فشار نرمال کاپيلر های انتهای شريان ريوي  12- 6 ميليمتر جيوه است .اين فشار به ما می گويد که در بيماری دچار شوک دادن مايع به منظور بالا بردن فشار بلاماتع است .اما اگر اين فشار بالاتر از 16 ميليمتر باشد دادن مايع  بيشتر منجر به احتقان شديد ريه و ادم ريوی می شود.در چنين شرايطی کار درمانی و مراقبتی سخت تر می شود که اطلاعات کاملتر را در برخورد با اين وضع بحرانی در کتابهای مراقبت ويژه می توان جست.