خلاصه

هدف. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر استفاده از روش آموزشی شبیه سازی در توانمندسازی دانشجویان پرستاری در زمینه عملیات پیش بیمارستانی پیشرفته، در واحد کارآموزی پرستاری بحران انجام شد.

زمینه. پرستاری بحران شامل مهارت های ویژه عملیاتی جهت اداره مصدومین در حوادث غیر مترقبه است. این مهارت ها عمدتا اقدامات پیش بیمارستانی را در سطح پیشرفته در بر می گیرد. جهت آموزش چنین مهارتهایی، شبیه سازی در محیط کارگاهی از ارزشمندترین و موثرترین روش ها به شمار می رود و یکی از انواع آن، استفاده از مدل های زنده انسانی همراه با سناریوهایی از حوادث مختلف است که در محیط شبیه سازی شده به مورد تمرین و اجرا در می آید.

روش کار.این پژوهش از نوع نیمه تجربی بود که طی آن 30 نفر از دانشجویان پرستاری ترم هفتم به روش تمام شماری انتخاب و  تحت آموزش با شیوه شبیه سازی قرار گرفتند. در این پژوهش از سه ابزار پرسشنامه، برگه ارزشیابی بالینی، و برگه خودارزیابی استفاده گردید. داده توسط نرم افزار SPSS نسخه16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته ها. پس از گذراندن دوره در محیط شبیه سازی شده در کارگاه آموزشی، نمرات 100 درصد دانشجویان در سطح خوب بود. همچنین، در زمینه کسب مهارتهای پیش بیمارستانی، نمرات 100 درصد دانشجویان در سطح مسلط بود. به علاوه، پس از پایان کارگاه آموزشی، 100 درصد دانشجویان، خود را در سطح کاملا مسلط ارزیابی نمودند.

نتیجه گیری. نتایج این تحقیق نمایانگر آن است که آموزش به روش شبیه سازی در کارگاه آموزشی قادر است دانش و مهارتهای ضروری برای اقدامات پیش بیمارستانی مربوط به پرستاری بحران را به نحو احسن به دانشجویان پرستاری یاد دهد و در کنار آن، ارزیابی دانشجویان از قابلیت های خود را نیز افزایش دهد.

خلاصه

هدف. این مطالعه با هدف بررسی طولی مهارت­ کارآموزان در عرصه پرستاری دانشگاه علوم پزشکی کاشان در زمینه ای احیاء قلبی ربوی در سال 1389و1390 انجام شد.

زمینه. مهارت انجام احیاء قلبی ریوی یکی از مهارت های حیاتی است که پرسنل بهداشتی باید از آن برخوردار باشند. مطالعات متعددی در مورد مهارت دانشجویان پرستاری در ارتباط با احیاء قلبی ریوی انجام شده است، با این حال مطالعات کمی در ارتباط با تغییرات مهارتی این دانشجویان در طول زمان صورت گرفته است.

روش کار. طراحی تحقیق به صورت ”سری های زمانی“ (time series) بود. جامعه پژوهش، کلیه دانشجویان سال آخر پرستاری دانشگاه علوم پزشکی کاشان در سال های 1389 و 1390 بودند. ابزار جمع آوری داده ها ابزاری دو بخشی بود که بخش اول، پرسشنامه اطلاعات فردی و بخش دوم شامل چک لیست های مهارت های احیای پایه و پیشرفته (حیطه های ماساژ قلبی و تنفس مصنوعی، لوله گذاری نای، کاربرد دفیبریلاتور و مدیریت احیا) بود. روایی ابزار به شیوه بررسی روایی محتوایی و پایایی آن از طریق آزمون-بازآزمون تایید شد. هر یک از مهارت های احیاء در سه مرحله سنجیده شد. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 11/5و با استفاده از آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها. رایج ترین خطای انجام شده توسط دانشجویان در حیطه ماساژ قلبی و تنفس مصنوعی در مرحله اول و سوم، عدم درخواست کمک بود که در مرحله اول، 67/41  درصد و در مرحله سوم، 32/61 درصد، این اقدام را انجام دادند. در حیطه لوله گذاری نای، در هر سه مرحله اهرم کردن لارنگوسکوپ روی دندان ها رایج ترین خطای ارتکابی بود که در هر سه مرحله، کمتر از 50 درصد دانشجویان، این اقدام را به درستی انجام دادند. در حیطه مهارت استفاده از دفیبریلاتور، رایج ترین خطا در هر سه مرحله، عدم دادن شوک دوم در صورت ادامه ریتم قبلی بود که در مرحله اول تا سوم، به ترتیب، تنها 52/08 درصد، 28 درصد، و 21/74 درصد افراد، این اقدام را به درستی انجام دادند.

نتیجه گیری. با توجه به حساسیت و اهمیت مهارت احیاء قلبی ریوی توصیه می شود آموزش عملی، انجام تمرینات و ارزیابی های دوره ای برای دانشجویان در نظر گرفته شود. همچنین، پیشنهاد می شود دانشجویان پرستاری به همراه مربی خود در عملیات احیاء حاضر شوند و با مشاهده عملیات احیاء از نزدیک، درک واقعی­تری از مهارت های آموزش داده شده داشته باشند.