خلاصه
هدف. پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط بین خستگی ناشی از شفقت و حساسیت اخلاقی در پرستاران بخش­های مراقبت ویژه بیمارستان­های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی قزوین انجام شد.
زمینه. پرستاران ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺖ از ﻣﺪدﺟﻮیﺎن، ﺑﺎ ﺷﺮایﻄﯽ روﺑﺮو ﻣﯽ­ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ­ﺗﻮاﻧﺪ منجر به نوعی خستگی به نام ”خستگی ناشی از ابراز شفقت نسبت به بیماران“ شود. حساسیت اخلاقی به عنوان پایه و سنگ بنای اخلاق در پرستاری می­تواند در کاهش مشکلات ناشی از مراقبت برای پرستاران مفید باشد.
روش کار. مطالعه حاضر یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی همبستگی است که جامعه آماری آن را کلیه پرستاران شاغل در بخش­های مراقبت ویژه بیمارستان­های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی قزوین در 6 ماه اول سال 1396 تشکیل دادند. از طریق روش سرشماری و بر اساس معیارهای ورود 200 پرستار انتخاب شدند. برای جمع­آوری داده­ها از سه پرسشنامه مشخصات دموگرافیک، خستگی ناشی از شفقت  ”فیگلی“ و حساسیت اخلاقی ”هان“ استفاده گردید. داده‌ها در نرم‌افزار SPSS نسخه 19 با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (آزمون های آماری کولموگروف اسمیرنف، تی مستقل، آنووا و ضریب همبستگی پیرسون) تحلیل و ارائه شدند.
یافته­ ها. میانگین نمره حساسیت اخلاقی پرستاران، 21/53 با انحراف معیار 69/13 (از دامنه نمره صفر تا 100) و میانگین نمره خستگی ناشی از شفقت، 55/25 با انحراف معیار 66/4 (از دامنه نمره صفر تا 50) بود. ضریب همبستگی اسپیرمن نشان داد که بین حساسیت اخلاقی پرستاران و خستگی ناشی از شفقت آنها همبستگی معکوس و معنی­داری وجود دارد (015/0P= و 171/0r=).
نتیجه­ گیری: حساسیت اخلاقی پرستاران با خستگی ناشی از شفقت آنان ارتباط دارد. لذا فراهم کردن زمینه برای تقویت حساسیت اخلاقی پرستاران می­تواند در کاهش این پدیده موثر باشد.

خلاصه
هدف. این مطالعه با هدف تعیین و مقایسه درک پزشکان و پرستاران از مراقبت بیهوده انجام شد.
زمینه. مراقبت بیهوده، مجموعه اقدامات بدون ایجاد شانس منطقی و معقول برای سود رسانی به بیمار است. تعیین درک از مفهوم بیهودگی، در کاهش موقعیت‌های منتج به  آن و تصمیم­گیری‌های پایان حیات ضروری است.
روش کار. پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی مقایسه­ای مقطعی است که در آن، درک 114 پرستار و 57  پزشک شاغل در بخش‌های مراقبت ویژه بیمارستان­های منتخب دانشگاه علوم پزشکی شیراز در مورد مراقبت بیهوده مورد مطالعه و مقایسه قرار گرفت. ابزار بررسی، پرسشنامه پژوهشگر ساخته درک از مراقبت بیهوده بود که روایی و پایایی آن با نظر خبرگان، روش آزمون-باز آزمون و آلفای کرونباخ بررسی و تایید شد. روش نمونه­گیری، در دسترس و بر اساس معیارهای ورود به مطالعه بود. تحلیل داده­ها با آمار توصیفی و تحلیلی در نرم افزار SPSS نسخه 16  صورت گرفت.
یافته ­ها. میانگین کلی نمرات درک پرستاران و پزشکان، 29/77 با انحراف معیار 79/13 بود. میانگین نمره درک پرستاران از مراقبت بیهوده نسبت به پزشکان بیشتر بود (46/78 با انحراف معیار 4/14 در مقابل 91/74 با انحراف معیار 3/12)، اما تفاوت معنی­دار آماری از نظر میانگین نمره درک بین دو گروه وجود نداشت. بیشترین توافق دو گروه، در گویه ”ارتباطات ناکارآمد“ و ”شرکت ندادن کادر درمان در تصمیم­گیری“ بود. در مورد ”تنش زا بودن مراقبت بیهوده“، پرستاران تنش بیشتری را گزارش کردند و در این زمینه اختلاف معنادار آماری بین دو گروه وجود داشت.
نتیجه ­گیری. توافق در مورد مهمترین عوامل مؤثر بر درک از بیهودگی، بیانگر هم سو بودن درک پزشکان و پرستاران در این زمینه است. بالا بودن نمره درک در هر دو گروه و تنش­زا بودن مراقبت بیهوده برای پرستاران، آموزش مکانیسم‌های سازگاری با چنین موقعیت­هایی را ضروری می‌نماید.

خلاصه
هدف. هدف این مطالعه، مقایسه تاثیر تعویض کاتتر ورید محیطی به روش معمول (هر 96 ساعت) و به روش اندیکاسیون بالینی بر عوارض کاتتر وریدی و رضایتمندی بیماران تحت عمل جراحی قلب بستری در بخش­ مراقبت ویژه بود.
زمینه. تعبیه کاتتر ورید محیطی یکی از معمول­ترین اقدامات کم­تهاجمی و تجربه­ای ناخوشایند و دردناک برای بیماران است. به نظر می­رسد کاتترها را تا زمانی که عملکرد خوبی دارند می­توان حفظ کرد.
روش کار. این مطالعه در قالب یک کارآزمایی بالینی تصادفی با بلوک­های چهارتایی در بخش­های مراقبت ویژه قلب مرکز آموزشی تحقیقاتی و درمانی قلب و عروق شهید رجایی در سال 1396 انجام شد. بعد از تائید طرح در کمیته اخلاق آن مرکز، 104 بیمار به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (تعویض کاتتر ورید محیطی به روش معمول ”هر 96 ساعت“ شامل 52 بیمار) و گروه آزمون (تعویض کاتتر ورید محیطی بر اساس اندیکاسیون بالینی شامل 52 بیمار) تخصیص یافتند. داده­ها از طریق فرم اطلاعات دموگرافیک، فرم اطلاعات کاتتر (سایز آنژیوکت، مدت ماندگاری، موارد تعویض و عوارض مربوط) و پرسشنامه رضایتمندی بیماران جمع­آوری شدند و در نرم افزار SPSS تحلیل شدند.
یافته ­ها. بین دو گروه آزمون و کنترل از نظر میزان بروز عوارض تفاوت آماری معنی­داری مشاهده نشد. رضایتمندی بیماران دو گروه از نحوه نگهداری کاتتر محیطی در دو گروه تفاوت آماری معنی­داری نداشت. بر اساس رگرسیون خطی که جهت بررسی ارتباط میزان عوارض با نمره رضایتمندی دو گروه انجام شد، ارتباط معنی­داری بین این دو متغیر در دو گروه مشاهده نشد.
نتیجه­ گیری. شواهدی مبنی بر برتری تعویض کاتتر ورید محیطی هر 96 ساعت نسبت به روش تعویض بر اساس اندیکاسیون بالینی مشاهده نشد. حفظ کاتترها تا زمانی که عملکرد خوبی دارند روشی امن و عملی است. تعویض کاتتر ورید محیطی براساس اندیکاسیون بالینی می­تواند به اندازه تعویض کاتتر ورید محیطی هر 96 ساعت بر رضایت بیماران موثر باشد و علاوه بر این، منجر به صرفه­جویی در هزینه و وقت پرستاران شود.

خلاصه
هدف. این پژوهش با هدف مقایسه آموزش به روش سخنرانی و الکترونیک بر عملکرد پرستاران بخش مراقبت­های ویژه در زمینه داروهای قلبی­عروقی انجام شد.
زمینه. عصر حاضر به دوران اطلاع ­رسانی و رایانه شهرت یافته و نهاد آموزشی را دستخوش تغییرات اساسی کرده است. با توجه به اینکه فرآیند پیچیـده یادگیـری را نبایـد صرفـا به فضـای کلاس محـدود نمـود، لذا ممکن است با بهـره­گیری از آمـوزش الکترونیک بتـوان بـه برخـی موانـع آمـوزش سـنتی برای پرستاران فائـق آمـد.
روش کار. تحقیق حاضر یک مطالعه نیمه­تجربی است. براساس نمونه­گیری طبقه­ای، 70 پرستار بخش­های مراقبت ویژه بیمارستان­های تامین اجتماعی استان اصفهان درسال 1396 انتخاب شدند. این افراد پس ازاعلام موافقت به مطالعه وارد شدند. پرستاران بر اساس تخصیص تصادفی ساده به 35 نفر درگروه سخنرانی و 35 نفر درگروه الکترونیک تقسیم شدند. قبل و بعد ازمداخله، عملکرد پرستاران دو گروه توسط پرسشنامه کاربرد داروهای قلبی­عروقی بررسی و تاثیر دو روش آموزش سخنرانی و الکترونیک بر نمرات عملکرد پرستاران بررسی شد.
یافته­ ها. براساس مقایسه میانگین نمرات قبل و بعد و همچنین مقایسه دو گروه، هر دو روش آموزش سخنرانی و آموزش الکترونیک تاثیر معنی­داری بر عملکرد دارویی پرستاران داشت (0001/0P≤)، اما تفاوت آماری معنی­داری بین دو گروه آموزش مشاهده نشد.
نتیجه­ گیری. روش آموزش الکترونیکی می­تواند جایگزینی در آموزش و بازآموزی مباحث داروشناسی برای پرستاران باشد.
 

خلاصه
هدف. مطالعه حاضر با هدف تعیین آگاهی و عملکرد پرستاران بخش آنژیوگرافی در زمینه مراقبت­های قبل و بعد از آنژیوگرافی انجام شد.
زمینه. شایع­ترین علت مرگ در اکثر کشورهای جهان، بیماری­های قلبی­عروقی است. آنژیوگرافی عروق کرونر یک پروسیجر تهاجمی است که برای تشخیص و/یا درمان بیماری­های عروق کرونر انجام می­شود. با توجه به عوارض آنژیوگرافی اهمیت مراقبت­های پرستاری که با هدف پیشگیری و شناسایی عوارض انجام می­شود بسیار زیاد است. استانداردها حداقل سطح عملکرد قابل قبول، مورد انتظار و دست ­یافتنی هستند که می­توان عملکرد را در مقایسه با آنها سنجید. پرستاران و ارائه ­دهندگان مراقبت­های سلامتی باید بر طبق دستورالعمل­های استاندارد کار کنند تا از بروز مشکلات پیشگیری گردد.
روش کار. در این مطالعه توصیفی تحلیلی 65 پرستار دارای معیارهای ورود به مطالعه به روش سرشماری انتخاب شدند. نمونه ­های پژوهش پرستاران بخش آنژیوگرافی بیمارستان بوعلی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی آزاد اسلامی و بخش­های آرمان، آرامش و سی­سی­یو بیمارستان محب مهر وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال 1397 بودند.  ابزار مورد استفاده برای بررسی آگاهی و عملکرد پرستاران، پرسشنامه و چک­ لیست مبتنی بر استانداردهای ابلاغی وزارت بهداشت و سازمان نظام پرستاری پس از به روزرسانی بود. داده­های جمع­آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی گزارش شدند.
یافته­ ها. بر اساس یافته­ ها بیشتر شرکت­ کنندگان در مطالعه زن (63 درصد) بودند. میانگین نمره آگاهی در زمینه مراقبت­های قبل و بعد از آنژیوگرافی به ترتیب 95/10 با انحراف معیار 30/1 و 23/15 با انحراف معیار 88/1 بود. میانگین نمره عملکرد در زمینه مراقبت­های قبل و بعد از آنژیوگرافی به ترتیب 16/ 26 با انحراف معیار 92/2 و 77/25 با انحراف معیار 78/4 بود. بر این اساس، آگاهی و عملکرد پرستاران بخش آنژیوگرافی در زمینه مراقبت­های قبل و بعد از آنژیوگرافی در وضعیت مطلوب قرار دارد. مقایسه آگاهی و عملکرد به تفکیک جنسیت نشان داد که تفاوتی بین مردان و زنان وجود ندارد. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد بین آگاهی و عملکرد، در زمینه مراقبت­های قبل و بعد از آنژیوگرافی رابطه­ معناداری وجود ندارد.
نتیجه­ گیری. با اینکه بیشتر پرستاران نمره مطلوبی در حیطه آگاهی و عملکرد کسب نمودند، ولی به دلیل عدم رعایت برخی اصول مراقبتی، لازم است مطالعه بیشتری در این زمینه صورت گیرد. همچنین، ضروری است مدیران، ابلاغ دستورالعمل­های مراقبتی پرستاران را در محیط کار  مورد توجه ویژه قرار دهند.

خلاصه
هدف. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط استرس شغلی پرستاران بخش مراقبت ویژه با اضطراب کودکان آنها در بیمارستان شهید رحیمی شهرستان خرم آباد انجام شده است.
زمینه. تعارض ﮐﺎر ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻨﺒﻊ اﺳﺘﺮﺳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﻓﺮاد به ویژه پرستاران آن را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ و پیامدهای آن می‌تواند اعضای خانواده را نیز تحت تاثیر قرار دهد.
روش کار. مطالعه‌ حاضر یک مطالعه‌ توصیفی همبستگی از نوع مقطعی است که جامعه آماری آن را کلیه‌ پرستاران شاغل در بخش­های مراقبت ویژه بیمارستان‌ شهید رحیمی شهرستان خرم آباد در نیمه اول سال 1396 تشکیل دادند. تعداد 150 پرستار از طریق سرشماری و بر اساس معیارهای ورود وارد مطالعه شدند. برای جمع ­آوری داده‌ها از سه پرسشنامه‌ مشخصات دموگرافیک پرستاران، اضطراب کودکان اسپنس نسخه والدین و پرسشنامه‌ استرس شغلی پرستاری تافت­گری و اندرسون استفاده گردید. داده‌ها در نرم‌ افزار SPSS نسخه 19 با استفاده از آزمون­های آماری اسمیرنوف کولموگروف، تی مستقل, همبستگی پیرسون، اسپیرمن و رگرسیون تحلیل شدند.
یافته ­ها. میانگین نمره استرس شغلی پرستاران، 75/61 با انحراف معیار 14/98 و میانگین نمره اضطراب کودکان آنها 77/04 با انحراف معیار 11/14 بود. آزمون ضریب همبستگی پیرسون نشان داد بین استرس شغلی والدین پرستار در بخش مراقبت ویژه و اضطراب کودکان آنها همبستگی مثبت و معنی­دار وجود دارد (0/214 r=؛0/008P=).
نتیجه ­گیری. با افزایش استرس شغلی پرستاران بخش مراقبت ویژه اضطراب کودکان آنها افزایش می­یابد. پیشنهاد می­شود زمینه برای کاهش استرس شغلی پرستاران فراهم گردد.

هدف: این مطالعه به منظور بررسی کیفیت مراقبت پرستاری در بیماران در حال  احتضار از دیدگاه پرستاران مراقبت های ویژه انجام شد.
زمینه.ارزیابی کیفیت، بعنوان  یکی از ابزارهای مهم مدیریتی برای بهبود عملکرد پرستاری و دستیابی به ارتقاء کیفیت مراقبت های پرستاری است، بنابراین بررسی مداوم و مستمر آن همواره الزامی استخلاصه
هدف. این مطالعه به منظور بررسی کیفیت مراقبت پرستاری در بیماران در حال احتضار از دیدگاه پرستاران مراقبت ویژه انجام شد.
زمینه. ارزیابی کیفیت به عنوان یکی از ابزارهای مهم مدیریتی برای بهبود عملکرد پرستاری و دستیابی به ارتقای کیفیت مراقبت­های پرستاری است، بنابراین، بررسی آن به طور پیوسته الزامی است.
روش کار. پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعی-توصیفی است که با نمونه­گیری در دسترس در 191 پرستار انجام شد. گردآوری داده­ها با استفاده از پرسشنامه­های مشخصات جمعیت­شناختی و پرسشنامه استاندارد کیفیت مراقبت پرستاری (Quality Patient Care Scale) که دارای 72 سوال در سه بعد روانی اجتماعی، جسمی، و ارتباطی بود انجام شد. داده­ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی در نرم افزار SPSS نسخه 20 تحلیل شدند.
یافته­ها. میانگین نمره کیفیت مراقبت پایان زندگی در بعد روانی اجتماعی، 83/62 با انحراف معیار 8/62؛ در بعد ارتباطی، 85/36 با انحراف معیار 7/74؛ و در بعد جسمی، 92/23 با انحراف معیار 10/88 بود. همچنین، 81/7 درصد پرستاران کیفیت مراقبت­های پرستاری را در بعد  جسمی، 50/3 درصد پرستاران در بعد ارتباطی،  و 62 درصد در بعد روانی اجتماعی، مطلوب ارزیابی کردند. بین کیفیت مراقبت‌های پرستاری و گذراندن دوره آموزشی رابطه آماری معنی­داری وجود داشت (0/002P=).
نتیجه­گیری. وضعیت کیفیت مراقبت‌های پرستاری از دیدگاه پرستاران در کل مطلوب بود، اما تامین­کننده انتظارات بیماران در برخی ابعاد نیست. اتخاذ تدابیر و برنامه­های آموزشی جهت ارتقای ارتباط درمانی مناسب بین پرستار و بیمار و توجه به نیازهای روانی اجتماعی بیماران تا حد امکان می­تواند گامی موثر در ارتقای کیفیت مراقبت پایان زندگی باشد..
روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعی-توصیفی که با نمونه گیری در دسترس در 191 پرستار انجام شد. گردآوری داده ها با استفاده از پرسشنامه های مشخصات جمعیت شناختی و پرسشنامه استاندارد کیفیت مراقبت پرستاری Quality patient care scale  که دارای 72 سوال در سه بعد روانی – اجتماعی، فیزیکی و ارتباطی انجام شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی و نرم افزار ویرایش SPSS با ویرایش 20 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: میانگین کیفیت مراقبت پایان زندگی در بعد روانی اجتماعی 62/83 ±62/8، در بعد ارتباطی 36/85±74/7 و بعد فیزیکال 23/92 ±88/10 بوده است. 7/81 درصد پرستاران کیفیت مراقبت‌های پرستاری را در بعد  فیزیکی  و 3/50 درصد در بعد ارتباطی  و 62 درصد در بعد روانی اجتماعی مطلوب ارزیابی کردند. آزمون آماری نشان داد بین میزان کیفیت مراقبت‌های پرستاری با گذراندن دوره  آموزشی رابطه معنی داری وجود داشت.
نتیجه گیری: وضعیت کیفیت مراقبت‌های پرستاری از دیدگاه پرستاران  در کل مطلوب است اما تامین­ کننده انتظارات بیماران در برخی ابعاد نمی­ باشد. اتخاذ تدابیر و برنامه های آموزشی جهت ارتقای ارتباط درمانی مناسب بین پرستار و بیمار و توجه به نیازهای روانی و اجتماعی بیماران تا حد امکان می تواند گامی موثر در ارتقاء کیفیت مراقبت پایان زندگی باشد.

خلاصه
هدف. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر برنامه حرکت زودهنگام بر بروز اریتمی در افراد با سکته قلبی حاد در بیمارستان امام خمینی دهدشت در سال 1398 انجام شد.
زمینه. سکته قلبی حاد از معمول­ترین علل ناتوان­ی و  افزایش مرگ در بیشتر کشورها محسوب می­شود. توانبخشی و مدیریت حرکت این بیماران بلافاصله بعد از پذیرش در بخش مراقبت ویژه قلبی می­تواند از عوارض و ناتوانی در عملکرد جسمی و شناختی این بیماران بکاهد.
روش کار. این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی انجام شد. تعداد 60 بیمار دچار سکته قلبی حاد مراجعه­ کننده به بیمارستان امام خمینی دهدشت در سال 1398 به صورت نمونه­ گیری در دسترس وارد مطالعه شدند و به روش تخصیص تصادفی جایگشتی به دو گروه 30 نفره آزمون و کنترل تقسیم شدند. بیماران گروه آزمون، 18 ساعت بعد از پذیرش در بخش مراقبت ویژه با یک برنامه سازمان­ یافته 8 مرحله­ ای، و بیماران گروه کنترل، 48 ساعت بعد از پذیرش در بخش مراقبت ویژه طبق برنامه معمول بخش از تخت خارج شدند. قبل، حین و بعد از حرکت، بیماران از لحاظ تعداد و نوع اریتمی ­ها مورد پایش قرار گرفتند. داده­ها با استفاده از روش‏ های آماری توصیفی و استنباطی و با استفاده از آزمون‏ های کای اسکوئر، آنالیز واریانس یک طرفه و تی مستقل در نرم افزار SPSS نسخه 22 تحلیل شدند.
یافته ­ها. توزیع فراوانی تعداد و نوع اریتمی­ ها، 48 ساعت و 51 ساعت بعد از پذیرش در بخش مراقبت ویژه بین دو گروه آزمون و کنترل دارای اختلاف آماری معنی­ دار بود، اما 54 ساعت بعد از پذیرش، تفاوت آماری معنی­ دار بین دو گروه از نظر توزیع فراوانی تعداد و نوع اریتمی­ ها مشاهده نشد.
نتیجه ­گیری. حرکت زودهنگام بیمار دچار سکته قلبی حاد می­تواند میزان و تعداد بروز اریتمی­ ها را کاهش دهد و به عنوان یک روش ایمن در برنامه توانبخشی بیماران در بخش مراقبت ویژه مورد توجه قرار گیرد. بنابراین، استفاده از برنامه حرکت زودهنگام در برنامه درمانی و مراقبت از بیماران دچار سکته قلبی حاد در بخش مراقبت ویژه در اولین روز بستری پیشنهاد می­شود.

خلاصه
هدف. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر درمان مبتنی بر ذهنی ­سازی و درمان مبتنی بر تنظیم هیجان بر اساس مدل فرآیندی گراس بر بهزیستی روان­شناختی و کیفیت زندگی حرفه­ای در پرستاران بخش­های مراقبت ویژه بیمارستان­های تهران انجام شد.
زمینه. افزایش بهزیستی پرستاران و کیفیت زندگی حرفه­ای آنها موجب بهبود رابطه پرستار-بیمار می­شود و عملکرد بیمارستان­ها را از نظر سازمانی ارتقاء می­دهد. ارائه مداخلات درمانی روان­شناختی به این دسته از کادر تیم مراقبتی درمانی ضروری به نظر می­رسد.
روش کار. این پژوهش از نوع تجربی (پیش ­آزمون-پس ­آزمون با گروه کنترل) بود و جامعه آماری، پرستاران بخش­های مراقبت ویژه بیمارستان­های شهر تهران در سال 1400 بودند. تعداد 45 پرستار به روش نمونه­ گیری در دسترس انتخاب شدند و از طریق تخصیص تصادفی در سه گروه درمان مبتنی بر ذهنی ­سازی (15 نفر)، درمان مبتنی بر تنظیم هیجان (15 نفر)، و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. هر سه گروه در مرحله پیش ­آزمون و پس ­آزمون، پرسشنامه 18 گویه ­ای بهزیستی روان­شناختی ریف و کیز (فرم کوتاه)، و پرسشنامه 32 گویه­ای کیفیت زندگی کاری والتون را تکمیل کردند. سپس گروه درمان مبتنی بر ذهنی­سازی، مداخله را در 8 جلسه 90 دقیقه­ ای به صورت یک جلسه در هفته؛ و گروه درمان  مبتنی بر تنظیم هیجان بر اساس مدل فرآیندی گراس، مداخله را در 8 جلسه 90 دقیقه­ای هفته­ای یک جلسه بر اساس پروتکل دریافت کردند. برای گروه کنترل مداخله ­ای انجام نشد. داده ­ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی در نرم ­افزار SPSS تحلیل شدند.
یافته­ ها. قبل از مداخله، بیشترین نمره کیفیت زندگی حرفه­ای در گروه کنترل مشاهده شد. در پایان مداخله، نمرات کیفیت زندگی حرفه­ای در هر سه گروه افزایش یافت، و تفاوت معنادار آماری بین گروه­ها مشاهده نشد. در زمینه بهزیستی روان­شناختی، بیشترین نمرات قبل از مداخله در گروه مداخله مبتنی بر ذهنی سازی وجود داشت (میانگین 85/86 با انحراف معیار 6/56). پس از مداخله، میانگین نمره بهزیستی روان­شناختی در گروه­هایی که مداخله دریافت کردند بیشتر از گروه کنترل بود، اما این تفاوت از نظر آماری معنادار نبود.
نتیجه­ گیری: بر اساس یافته ­های این مطالعه به نظر می­رسد جلسات آموزشی درمان مبتنی بر ذهنی­سازی و درمان مبتنی بر تنظیم هیجان بر اساس مدل فرآیندی گراس تفاوت معناداری در بهزیستی روان­شناختی و کیفیت زندگی حرفه­ای پرستاران بخش مراقبت ویژه ایجاد نمی­کنند و برای بررسی تاثیر این مداخلات نیاز به پژوهش­های بیشتری است.
 

خلاصه
هدف. مطالعه حاضر با هدف بررسی پدیده ملاقات مجازی در بخش مراقبت ویژه در دوران همه¬گیری کووید-19 و جستجوی مزایا و موانع آن انجام شد.
زمینه. ملاقات حضوری بیماران بستری در بخش¬های مراقبت ویژه موجب کاهش اضطراب جدایی و استرس ناشی از بستری در بیمارستان می¬شود، احساس آسایش و امنیت را در بیماران افزایش می¬دهد و کلید مراقبت بیمارمحور/ خانواده¬محور است، اما شیوع همه¬گیری کووید-۱۹ و محدودیت¬های وضع¬شده مربوط به آن، امکان استفاده از پتانسیل خانواده و ارایه مراقبت بیمارمحور/ خانواده¬محور را منتفی ساخت. ملاقات مجازی به عنوان راهکاری برای برطرف کردن دوری خانواده از بیمار مطرح شده است.
روش کار. در این مطالعه مروری، جستجو در پایگاه¬های PubMed، Magiran، SID، Scopus، Web of Science، و Cochrane با کلیدواژه¬های Virtual visiting،  Intensive care unit، Family- patient center care،video calls ، و Covid-19 و معادل فارسی آنها برای یافتن مقالات مربوط بدون محدودیت سال انتشار انجام شد. معیارهای ورود شامل انتشار مقاله به زبان فارسی یا انگلیسی و در دسترس بودن متن کامل مقاله بودند. در مجموع، ۴۵ مقاله یافت شد که بیشتر آنها بر ملاقات مجازی و ویزیت مجازی بیمار توسط پزشک متمرکز بودند. پس از حذف موارد غیرمرتبط و مواردی که امکان مطالعه متن کامل آنها میسر نبود، ۲۹ مقاله از نظر کیفی مورد ارزیابی قرار گرفتند، و در نهایت، ۱۰ مقاله  که از نظر موضوع و هدف با مطالعه حاضر مربوط بودند مورد بررسی قرار گرفتند.
یافته¬ها. در دوران همه¬گیری کووید-۱۹ ملاقات مجازی در بخش¬های مراقبت ویژه در بیشتر مراکز درمانی با استفاده از تلفن همراه و تبلت، و از طریق شبکه¬های اجتماعی و امکانات صوتی و تصویری تلفن همراه صورت می¬گرفت. در همه موارد، خانواده¬ها و تیم درمان از برقراری این ارتباط رضایت داشتند، اما آن را جایگزین ملاقات حضوری نمی¬دانستند، بلکه معتقد بودند این روش ارتباطی می¬تواند همراه با ملاقات¬های حضوری مزایای بیشتری داشته باشد. عدم برنامه-ریزی منظم و نظام¬مند، مشخص نبودن وظایف اعضای تیم درمان در زمینه برگزاری ملاقات مجازی، عدم دسترسی به اینترنت با سرعت مناسب، و پیچیدگی کار با گوشی¬های هوشمند برای برخی خانواده¬ها، از موانع این روش ملاقات بودند.
نتیجه¬گیری. ملاقات مجازی شکلی از حضور را برای خانواده‎ای که دور از عضو بیمار خانواده مانده‎اند فراهم می‎کند که طی آن نه تنها یک نفر، بلکه همه اعضای خانواده می‎توانند در کنار فرد بیمار باشند. اگرچه این روش تاثیری بر استرس و اضطراب خانواده و بیماران نداشت، اما توانست تجربه و احساس مثبتی از دوره بستری در بخش مراقبت ویژه برای آنها ایجاد کند و با درگیر کردن خانواده در روند درمان و دادن اطلاعات به آنان، راه را برای نیل به مراقبت بیمارمحور/ خانواده¬محور بگشاید.