|
|
|
|
|
 |
جستجو در مقالات منتشر شده |
 |
|
5 نتیجه برای مهران
ژاله محمدعلیها، نیره بهروزی، حمید پیروی، عباس مهران،
دوره 2، شماره 2 - ( 6-1392 )
چکیده
خلاصه هدف. تعیین تاثیر ماساژ بازتابی پا در کاهش شدت درد در محل عمل ،در جراحی های شکم و قفسه سینه در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه.زمینه. گرچه استفاده از مسکن ها رایج ترین مداخله در تسکین درد به شمار می آید، اما با توجه به عوارض جانبی تجویز بیش از حد دارو در بیماران با درد های شدید و مزمن، استفاده از روش های غیر دارویی کاهنده درد میتواند مفید واقع گردد.روش کار.پژوهش حاضر یک مطالعه ی نیمه تجربی میباشد که در آن، 102 بیمار 25 تا 50 ساله دارای سلامت عضوی کامل پا و کاندید جراحی شکم و قفسه سینه، نیازمند اعمال جراحی وسیع و بستری در بخش مراقبت ها ویژه، وارد مطالعه شدند. بر اساس تصادفی سازی، افراد، در یکی از سه گروه 34 نفره دریافت کننده ماساژ بازتابی پا، دریافت کننده ماساژ نما و گروه کنترل قرار گرفتند. درد بیمار قبل از ماساژ، بلافاصله،10 دقیقه و در نهایت 24 ساعت پس از ماساژ توسط مقیاس بصری (VAS) اندازه گیری شد. اطلاعات توسط نرم افزار SPSS نسخه 20 و آزمون های تی، آنووا یک طرفه، کای اسکوئر و آزمون های متناظر غیر پارامتریک آنها مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها. نتایج حاصل از این پژوهش نشان دادکه سه گروه، از لحاظ سن، جنس، تاهل، تحصیلات، سابقه بیماریهای زمینه ای، نوع، محل و مدت زمان عمل جراحی اختلاف آماری معناداری با یکدیگر نداشتند.میزان درد قبل و بلافاصله بعد از ماساژ نیز اختلاف آماری معناداری نداشت. اما میزان درد، 10 دقیقه و 24 ساعت پس از ماساژ در گروه ماساژ بازتابی به طور معناداری کمتر از دو گروه دیگربود (001/0p<). همچنین، میزان مصرف داروهای ضد درد در بیماران دریافت کننده ماساژ به طور معناداری کمتر از دو گروه دیگر بود (001/0p<).نتیجه گیری.نتایج این مطالعه نشان داد که اثر کاهش دهنده ماساژ بازتابی پا در تسکین درد محل عمل بیماران گروه آزمون نسبت به گروه کنترل و درمان نما تاثیر بیشتری داشت. لذا پرستاران می توانند از نتایج این پژوهش در بهبود آسایش و راحتی بیمار جهت دریافت کمتر داروهای ضد درد به آنان استفاده نمایند.
فاطمه حبیب زاده، معصومه ایمانی پور، ژاله محمدعلیها، عباس مهران،
دوره 3، شماره 3 - ( 9-1393 )
چکیده
هدف. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر چک لیست بر کیفیت انتقال داخل بیمارستانی در بخش های مراقبت ویژه انجام شد.
زمینه. انتقال داخل بیمارستانی بیماران بخش مراقبت ویژه آنان را در معرض خطراتی از جمله بی ثباتی قلبی عروقی و تنفسی، آسیب جسمی و مرگ قرار می دهد. لذا پیشگیری از این خطرات یک ضرورت است.
روش کار. در این مطالعه نیمه تجربی یک گروهی قبل-بعد، ابتدا کیفیت انتقال داخل بیمارستانی دو بخش مراقبت ویژه جراحی و عمومی یکی از بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران در 50 مورد انتقال داخل بیمارستانی در شیفت های صبح و عصر با چک لیست مشاهده ای بررسی شد. سپس چک لیست انتقال داخل بیمارستانی در اختیار پرستاران این بخش ها قرار داده شد تا هنگام انتقال بیمار از آن استفاده نمایند. یک ماه بعد از مداخله، کیفیت انتقال بیمار در 50 مورد انتقال داخل بیمارستانی در شیفت های صبح و عصر با چک لیست مشاهده ای قبلی بررسی شد. داده ها در نرم افزار SPSS نسخه 21 و با آزمون های آماری تحلیل شد.
یافته ها. بر اساس یافته های پژوهش، بین میانگین نمره کیفیت انتقال، قبل از مداخله (49/26 با انحراف معیار 9/87) و پس از مداخله (54/95 با انحراف معیار 10/27)، تفاوت معنی دار آماری وجود داشت (0/006p=).
نتیجه گیری. به کارگیری چک لیست بر کیفیت انتقال داخل بیمارستانی موثر است. لذا پیشنهاد می گردد چک لیست انتقال داخل بیمارستانی برای بهبود کیفیت انتقال بیماران در اختیار بخش های مراقبت ویژه قرار داده شود تا در جهت بهبود حفظ ایمنی بیماران و کاهش عوارض ناشی از انتقال داخل بیمارستانی به کار گرفته شود.
نسیم مهرانفرد، ژاله محمدعلیها، مژده نویدحمیدی، انوشیروان کاظم نژاد، کیارش ساعتچی،
دوره 3، شماره 3 - ( 9-1393 )
چکیده
هدف. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر طب فشاری بر اضطراب بیماران تحت تهویه مکانیکی انجام شد.
زمینه. تهویه مکانیکی متداول ترین مداخله تکنولوژیک برای بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه است و درمان با آن، مجموعه ای از تنش های ناخوشایند روانی و جسمی را برای بیماران به همراه دارد. اضطراب یکی از رایج ترین واکنش های روانی در بیماران تحت تهویه مکانیکی است. طب فشاری، به عنوان یک رویکرد غیردارویی بدون عارضه ممکن است اضطراب این بیماران را کاهش دهد.
روش کار. پژوهش حاضر یک کارآزمایی بالینی با بلوک های تصادفی بود که در آن، 164 بیمار تحت تهویه مکانیکی دارای ثبات همودینامیک، با سطح هوشیاری 9 و بالاتر در مقیاس گلاسگو و واجد شرایط ورود، بطور تصادفی در یکی از گروه های آزمون یا کنترل قرار گرفتند. گروه آزمون، طب فشاری را روزانه دو بار در دو روز متوالی به همراه مراقبت روتین بخش دریافت کرد، اما گروه کنترل، تنها دریافت کننده مراقبت روتین بخش بود. در هر جلسه، اضطراب بیماران، در سه مقطع زمانی قبل، بلافاصله و یک ساعت بعد از مداخله، با استفاده از ابزار سنجش اضطراب بر اساس چهره (FAS) اندازه گیری شد. داده ها توسط نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون های آماری تحلیل شدند.
یافته ها. میزان اضطراب پایه در بیماران تحت تهویه مکانیکی بالا بود. در طول مطالعه، اضطراب گروه آزمون در مقایسه با گروه کنترل، از نظر آماری کاهش معنی داری داشت (0/032p=). در هر 4 جلسه، اضطراب آزمون و کنترل، بلافاصله بعد از مداخله در گروه آزمون، اختلاف آماری معنی دار داشت (0/0001p<). در گروه آزمون، تغییرات وابسته به زمان برای اضطراب، از لحاظ آماری، معنی دار بود (0/0001p<). و در مقایسه داخل گروهی، در هر 4 جلسه، اضطراب قبل و بلافاصله بعد از مداخله، اختلاف آماری معنی دار داشت (0/0001p<). تغییرات اضطراب، بین جلسات مختلف، اختلاف آماری معنی داری نداشت.
نتیجه گیری. طب فشاری می تواند اضطراب بیماران تحت تهویه مکانیکی را به طور قابل توجهی کاهش دهد. بنابراین، پرستاران بخش مراقبت های ویژه می توانند با استفاده از این رویکرد غیر دارویی، اضطراب بیماران تحت تهویه مکانیکی را کاهش دهند.
امیر حسین عبدی دورباشی، میترا ذوالفقاری، اعظم محمودی، عباس مهران،
دوره 5، شماره 1 - ( 3-1395 )
چکیده
خلاصه
هدف. این
مطالعه با هدف بررسی تاثیر به کارگیری ابزار ارزیابی خطر ابتلا به زخم فشاری
”بریدن“ بر عملکرد پرستاران بخش های مراقبت ویژه بود.
زمینه. مدیریت
زخم فشاری که پدیده ای شایع در بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه است،مشکل
است. بنابراین، استفاده از ابزارهای پیش بینی کننده زخم فشاری در این بیماران می
تواند به پیشگیری از بروز این پدیده کمک کند.
روش کار.
این مطالعه از نوع نیمه تجربی بود و در سال 1392 روی 68 پرستار شاغل در بخش
های مراقبت ویژه داخلی و جنرال بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی تهران
(بیمارستان های شریعتی و امام خمینی) انجام شد. پس از تعیین حجم نمونه و اخذ مجوز
از کمیته اخلاق دانشگاه علوم پزشکی تهران، واحدهای پژوهش به صورت نمونه گیری در
دسترس و بر اساس معیارهای ورود انتخاب شدند. عملکرد پرستاران در پیشگیری از زخم
بستر بیمارانی مورد ارزیابی قرار گرفت که در زمان مطالعه در معرض خطر ابتلا به زخم
بستر بودند. بر اساس انتخاب تصادفی، بخش مراقبت ویژه یکی از بیمارستان ها به عنوان
گروه مداخله (به کارگیری ابزار بریدن) و بخش مراقبت ویژه بیمارستان دیگر به عنوان
گروه آزمون (بدون به کارگیری ابزار بریدن) در نظر گرفته شدند. در هر دو گروه پس از
جمعآوری مشخصات دموگرافیک واحدهای مورد پژوهش، عملکرد آنها در مدیریت بیماران در
معرض خطر ابتلا به زخم فشاری با استفاده از چک لیست مشاهده ای روا و پایا بررسی
شد. پس از جمع آوری داده ها، از آمار توصیفی و تحلیلی در نرم افزار SPSSنسخه 19
استفاده شد.
یافته
ها. بین گروه های مطالعه از نظر مشخصات دموگرافیک اختلاف آماری
معناداری وجود نداشت. پس از مداخله، میانگین امتیاز عملکرد پرستاران در گروه
مداخله، 66/21 با انحراف معیار 0/47 و در گروه کنترل، 62/59 با انحراف معیار 1/31
بود (0/0001≥p). همه
افراد در گروه کنترل، در وضعیت مطلوب و در گروه مداخله، در وضعیت بسیار مطلوب قرار
داشتند.
نتیجه
گیری. به کارگیری ابزار ارزیابی خطر ابتلا به زخم فشاری ”بریدن“
می تواند حساسیت پرستاران را نسبت به احتمال ایجاد زخم در بیماران بخش های مراقبت
ویژه افزایش دهد و پرستار را تشویق به انجام اقدامات مراقبتی استاندارد و به دنبال
آن، پیشگیری از ایجاد زخم کند. پیشنهاد می شود از این ابزار جهت ارتقای کیفیت
مراقبت در بیماران در معرض خطر زخم فشاری استفاده شود.
Normal
0
false
false
false
EN-US
X-NONE
AR-SA
عباس عبادی، افضل شمسی، فریبرز مهرانی،
دوره 6، شماره 3 - ( 9-1396 )
چکیده
خلاصه
هدف. هدف از این مطالعه مقایسه کیفیت زندگی افراد نظامی و غیر نظامی مبتلا و غیرمبتلا به پرفشاری خون بود.
زمینه. پرفشاری خون یکی از مهمترین علل اصلی ناتوانی مزمن در دنیا است که با سیر پیشرونده خود میتواند کیفیت زندگی بیماران را در ابعاد مختلف تحت تاثیر قرار دهد.
روش کار. در این مطالعه توصیفی مقایسه ای، 200 نفر مرد مبتلا به پرفشاری خون (شامل 100 نفر نظامی و 100 نفر غیرنظامی) و 200 نفر مرد سالم (شامل 100 نفر نظامی و 100 نفر غیرنظامی) به روش نمونه گیری آسان در شهر تهران انتخاب و کیفیت زندگی آنها توسط فرم استاندارد کوتاه شده (SF36) سنجش کیفیت زندگی اندازه گیری شد.
یافته ها. میانگین نمره کیفیت زندگی گروه سالم (شرکت کنندگان نظامی، 82/20 با انحراف معیار 12/72؛ شرکت کنندگان غیر نظامی، 84/83 با انحراف معیار 8/01) نسبت به گروه مبتلا به پرفشاری خون (شرکت کنندگان نظامی، 76/72 با انحراف معیار 16/60؛ شرکت کنندگان غیر نظامی، 68/58 با انحراف معیار 17/77) به طور معنی داری بیشتر بود.
نتیجه گیری. کیفیت زندگی افراد نظامی و غیرنظامی مبتلا به پرفشاری خون کمتر از افراد نظامی و غیرنظامی سالم بود. لازم است برای ارتقای کیفیت زندگی افراد مبتلا به پرفشاری خون، اقدامات لازم مورد توجه قرار گیرد.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
