خلاصه

هدف.هدف این پژوهش، بررسی تأثیر هشت هفته تمرین هوازیدانش آموزان پسر مقطع متوسطه بر مقادیر سرمی پروتئین واکنشی مرحله حاد با حساسیت بالا(hs-CRP) (high sensitive-Critical Reactive Protein) در دانش آموزان پسر مقطع متوسطه با شاخصهای توده بدنی متفاوت بود.

زمینه. التهاب مزمن خفیف که با افزایش میزان شاخص های التهابی خون مانند CRP و اینترلوکین-6مشخص می شود، عامل خطری قوی برای ایجاد چند بیماری مزمن است. hs-CRP حساس ترین شاخص التهابی و پیشگوی مستقل بیماری های قلبی عروقی است و افزایش مقادیر آن باچاقی و بیماری های قلبی عروقی ارتباط دارد. تأثیر تمرینات هوازی بر hs-CRPنوجوانان با شاخص های توده بدنی متفاوت نیاز به بررسی بیشتری دارد.

روش کار. 24 پسر سالم و غیر ورزشکار با میانگین سنی 33/16 سال و انحراف معیار 47/0 براساس شاخص توده بدن به سه گروه لاغر، طبیعی، و اضافه وزن یا چاق تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل هشت هفته (هفته ای سه جلسه) دویدن هوازی پیش رونده با شدت 60 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه بود. برای سنجش تغییرات مقادیرhs-CRP، نمونه های خون، قبل و بعد از برنامه تمرینی، در شرایط مشابه جمع آوری شد.

یافته ها. برنامه تمرینی بر مقدار سرمی hs-CRP هیچ یک از گروه ها تأثیر معنی داری نداشت. بین پاسخ hs-CRP گروه چاق با دو گروه دیگر به برنامه تمرینیدر هر دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون اختلاف معنی دار  وجود داشت.

نتیجه گیری.هشت هفته برنامه تمرین هوازی اثر معنی داری بر مقادیر سرمی hs-CRPدانش آموزان پسر نداشت که از علل احتمالی آن می توان به کافی نبودن شدت و مدت تمرین و همچنین، کم بودن مقادیر پایه hs-CRP آزمودنی ها اشاره کرد. احتمالاً دلیل کاهش مقادیر hs-CRP  گروه چاق در مقایسه با دو گروه دیگر، وضعیت چاقی و بیشتربودن مقادیر پایه hs-CRP این گروه بود.

خلاصه

هدف. هدف این مطالعه مقایسه هشت هفته تمرین ترکیبی و هوازی بر ظرفیت عملکردی، ترکیب بدن و قدرت بیماران قلبی پس از عمل بای پس شریان کرونر بود.

زمینه. امروزه تغییر سبک زندگی و به سبب آن بیماری های قلبی عروقی یکی از علل شایع مرگ و میر در جهان است. پس از عمل بای پس برنامه  بازتوانی قلبی با هدف کاهش عوامل خطر ثانویه، بستری مجدد در بیمارستان، بهبود وضعیت عملکردی و کیفیت زندگی بیمار اجرا می شود که در نهایت ممکن است موجب تأخیر یا کاهش مرگ و میر بیماران شود.

روش کار. در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 20 بیمار قلبی مرکز قلب تهران که عمل جراحی CABGبر روی آنها انجام شد به طور تصادفی به دو گروه برنامه تمرین ترکیبی و تمرین هوازی تقسیم شدند. برنامه گروه ترکیبی شامل دو حرکت اندام فوقانی (عضلات سینه ای بزرگ و دلتوئید) و دو حرکت اندام تحتانی (عضلات چهارسر و همسترینگ) شامل سه ست  با 10 تکرار و گروه هوازی 60 تا 85 دقیقه با شدت 70 تا 85 درصد ضربان قلب حداکثر سه جلسه در هفته به مدت هشت هفته بود. قبل و بعد از برنامه تمرینی ظرفیت عملکردی (VO2 peak)، قدرت عضلانی، وزن بدن، درصد چربی و نسبت کمر به لگن برآورد شدند. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون آماری تی مستقل و زوجی تجزیه و تحلیل شدند.

یافته ها. افزایش وضعیت عملکردی به دنبال هر دو تمرین ترکیبی (001/0>P) و هوازی (027/0=P) با افزایش معنادار در گروه ترکیبی مشاهده شد (016/0=P). قدرت پس از تمرین ترکیبی افزایش معنادای پیدا کرد (05/0>P). درصد چربی به دنبال هر دو برنامه تمرینی، بدون تفاوت معنادار بین دو گروه کاهش معناداری داشت (05/0>P). 

نتیجه گیری. هر دو برنامه تمرینی ترکیبی هوازی ـ مقاومتی و تمرین هوازی می توانند موجب بهبود ظرفیت عملکردی بیماران قلبی پس از عمل بای پس شریان کرونر شوند. با این حال، تمرین ترکیبی نسبت به تمرین هوازی در بهبود ظرفیت عملکردی (آمادگی قلبی عروقی) و قدرت مؤثرتر است.